Οδοντιατρική φροντίδα

"Τερηδόνα"

  Η Τερηδόνα είναι η πιο διαδεδομένη πάθηση στο ανθρώπινο γένος και υπήρχε από τότε που πρωτοεμφανίστηκε ο άνθρωπος.
Είναι χρόνια πάθηση των σκληρών ιστών των δοντιών, που χαρακτηρίζεται από την προοδευτική απασβεστίωση της αδαμαντίνης(σμάλτο) ή της οστείνης(σκληρός ιστός που καλύπτει τη ρίζα του δοντιού) από την επιφάνεια προς το βάθος, με ταυτόχρονη ή επακόλουθη αποσύνθεση του οργανικού τους υποστρώματος.
Αν δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα, η βλάβη εκτείνεται στην οδοντίνη(ουσία του δοντιού που βρίσκεται εσωτερικά από την αδαμαντίνη και την οστείνη), όπου η εξέλιξή της είναι πιο γρήγορη με τελικό αποτέλεσμα την προσβολή και νέκρωση του πολφού(νεύρο του δοντιού).
Η αρχική βλάβη αναπτύσσεται κυρίως στις επιφάνειες που ευνοούν τη δημιουργία και την παραμονή των μικροβίων.
Στην προιστορική εποχή όμως η πάθηση ήταν σπάνια και απαντούσε κυρίως στους νομάδες που τρέφονταν με όλα τα είδη της τροφής που προσέφερε η φύση στον άνθρωπο. Στα μόνα κρανία της εποχής αυτής που δε βρέθηκε καθόλου τερηδόνα ήταν εκείνα που ανήκαν σε Εσκιμώους που δεν είχαν έλθει σε επαφή με άλλες φυλές.
Κατά το 17ο και 18ο αιώνα παρατηρήθηκε σημαντική αύξηση της τερηδόνας, η έναρξη της οποίας συμπίπτει με την έναρξη κατάχρησης της ζάχαρης που τότε πρωτοεμφανίστηκε στην αγορά από το είσαγωγικό εμπόριο.
Στη βιβλιογραφία υπάρχουν και άλλες ιστορικές αναφορές για την τερηδόνα όπως π.χ. για την Αρχαία Αίγυπτο, όπου η τερηδόνα έκανε θραύση στις αριστοκρατικές τάξεις, ενώ ήταν σχεδόν ανύπαρκτη στις πτωχές τάξεις. Κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου όλες σχεδόν οι Ευρωπαικές χώρες υποβλήθηκαν σε υποχρεωτική και δραστική ελάττωση στην κατανάλωση ζάχαρης, εξαιτίας της έλλειψης από την αδυναμία εισαγωγής της. Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη σημαντική μείωση και του επιπολασμού της τερηδόνας. Το ίδιο φαινόμενο παρατηρήθηκε και στην Ιαπωνία. Ζάχαρη λοιπόν και Τερηδόνα είναι δυο έννοιες αλληλένδετες…

Ζερβού Ευαγγελία
Χειρουργός Οδοντίατρος 

περισσότερα άρθρα ΕΔΩ